«Λες και μέσα μας Τ’ αντίθετα τραβάν….» – Σκέψεις ανήμερα των Βαΐων

Σχόλια 0
12/04/2020
«Λες και μέσα μας Τ’ αντίθετα τραβάν….» – Σκέψεις ανήμερα των Βαΐων

Αναρωτιέται ο ποιητής σε έναν κατασκηνωτικό μας Ύμνο, γραμμένο για την γιορτή της Βαϊοφόρου που σήμερα γιορτάζουμε:

Ποιος έρχεται απ’ το δρόμο

Ποιον λένε βασιλιά

Ποιον τραγουδάνε μόνο

για ποιον τα Ωσαννά ;

και απαντάει λίγο παρακάτω ο ίδιος:

Για αυτόν που ετοιμασμένο

ψηλά στο Γολγοθά

έχουν Σταυρό για θρόνο

και σκήπτρο τα καρφιά!

Ο Χριστός μπαίνει σήμερα στα  Ιεροσόλυμα καθισμένος πάνω σε ένα ταπεινό γαϊδουράκι. Οι Ιουδαίοι τον υποδέχονται  σαν βασιλιά με κλαδιά φοινικιάς, στρώνοντας τα ρούχα τους στο δρόμο για να περάσει, όπως ακριβώς έκαναν και  για τους βασιλείς τους τα χρόνια τα παλιά.

Οι Ιουδαίοι βγήκαν στην πόλη να προϋπαντήσουν τον Χριστό με κραυγές χαράς και ενθουσιασμου:

«Ωσαννά ευλογημένος  ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, ο Βασιλεύς του Ισραήλ». Δηλαδή: «Δόξα στο Θεό! Ευλογημένος αυτός που έρχεται σταλμένος από τον κύριο. Ευλογημένος ο Βασιλιάς του Ισραήλ» (Ιωαν. 12, 16) και αυτός ο λαός, ο εκλεκτός και επιούσιος, ο Λαός του Θεού που σήμερα υποδέχεται το Χριστό με τα Βάγια των Φοινίκων, που  τον υποδέχεται βασιλιά θριαμβευτή, υποδέχεται αυτόν  που πριν από λίγο έχει αναστήσει τον επί τέσσερεις μέρες νεκρό Λάζαρο, αυτός ο ίδιος λαός είναι ο λαός που σε λίγες μέρες θα φωνάξει: «Άρον, άρον σταύρωσον αυτόν» (Ιωαν. 19,15).

Και είναι αυτή ακριβώς η αντινομία, αυτή ακριβώς η  παράλογη  αντίφαση,  που μας φαίνεται τόσο περίεργη, τόσο εξωφρενική, που μας ξαφνιάζει και μας θυμώνει.

Είναι όμως αυτή η ίδια αντίφαση  που βιώνουμε, ο καθένας από τη δική του πλευρά, μέσα στη ζωή και την κοινωνία μας αλλά και  ιδιαίτερα μέσα σε συνθήκες έκτακτες όπως η τωρινή συγκυρία.

Πόσες φορές δεν έχουμε και εμείς φωνάξει «Ωσαννά» για κάποιον από τους συνανθρώπους μας, παρασυρόμενοι, από το συρμό της εποχής, από την μόδα;

Θαμπωμένοι από το αστραφτερό «φαίνεσθαι» αποθεώνουμε ανθρώπους για τα όποια επιτεύγματά ή και ταλέντα τους. Τους ανεβάζουμε σε θρόνους, τους φοράμε κορώνες, φωτοστέφανα, τους αναδεικνύουμε σε ήρωες της ημέρας, τους αποδίδουμε πολλές φορές στοιχεία υπερβολικά, τους μυθοποιούμε φτιάχνοντας έτσι τα δικά μας σύγχρονα είδωλα.

Και στην καθημερινότητά μας, όμως, στις σχέσεις μας τις ιδιαίτερες με τους άλλους ανθρώπους, τους δικούς μας, τους φίλους και συγγενείς,  συχνά ακολουθούμε αυτήν την ίδια πρακτική.

Ανεβάζουμε τον άνθρωπό μας σε έναν θρόνο –  κάτι που ο ίδιος ποτέ δεν μας έχει ζητήσει – τον κάνουμε είδωλό μας, του αποδίδουμε ιδιότητες που δεν έχει, ικανοποιώντας ουσιαστικά τις όποιες δικές μας ανάγκες,  αγνοώντας και αδιαφορώντας για  το ποιός αληθινά είναι.

Οι Ιουδαίοι έκαναν ακριβώς το ίδιο με τον Ιησού. Δεν τον κατάλαβαν.  Δεν Τον άκουσαν. Δεν νοιάστηκαν να Τον γνωρίσουν αληθινά.

Οι Ιουδαίοι γύρευαν να ανεβάσουν στον θρόνο έναν βασιλιά, έναν Μεσσία με στοιχεία κοσμικά, έναν ηγέτη που θα τους λύτρωνε από τους Ρωμαίους και θα εγκαθιστούσε θριαμβευτικά την επίγεια Βασιλεία του. Δεν μπόρεσαν να δουν, να καταλάβουν αυτό το καινούργιο που έφερνε ο Ιησούς δεν μπόρεσαν να καταλάβουν τι είδους Βασιλεία ήταν αυτή για την οποία Εκείνος μιλούσε:

«Η βασιλεία η εμή ουκ έστιν εκ του κόσμου τούτου»: «η δική μου βασιλεία δεν ανήκει σε αυτόν τον κόσμο».

Έτσι μέσα σε λίγες μόνο μέρες ο θαυμασμός γίνεται απογοήτευση, η αποθέωση γίνεται αποδοκιμασία, η αγάπη γίνεται μίσος, ο θρόνος του βασιλιά γίνεται σταυρός του κακούργου, οι ευλογίες – κατάρες!

Μα μήπως την ίδια ακριβώς μοίρα δεν επιφυλάσσουμαι και εμείς σε όλους αυτούς που κατά καιρούς θεοποιούμε και ειδωλοποιούμε; Για ψύλλου πήδημα είμαστε έτοιμοι να καταντήσουμε τον ήρωα – βδέλυγμα. Να τον πετάξουμε στον πιο βαθύ Καιάδα. Να τον ανεβάσουμε στον πιο σκληρό Σταύρο!

Η αλήθεια είναι πως όλοι εμείς οι πιστοί χριστιανοί την ίδια ακριβώς αντιμετώπιση επιφυλάσσουμαι και στον Σωτήρα Χριστό. Τον Χριστό που υμνούμε και ευλογούμε σαν Θεό, μπορούμε με την ίδια ευκολία να βλαστημήσούμε και να απορρίψουμε, κάθε φορά που δεν ικανοποιείται το θέλημα μας, κάθε φορά που εκείνος δεν χαϊδεύει τον εγωισμό μας.

Αλλά όσο παράδοξο και αν φανεί αυτό, την ίδια ακριβώς αντιμετώπιση επιφυλάσσουμε πολλές φορές και στον ίδιο μας τον εαυτό! Την ίδια στιγμή που εκτοξεύομαστε στα ουράνια της αυτοπεποίθησης, την ίδια εκείνη στιγμή που πιστεύουμε πώς βρισκόμαστε στο υψηλότερο τμήμα της Βαβέλ μας, εκείνη τη στιγμή που όλος ο κόσμος μας ανήκει και εμείς νοιώθουμε θεοί, εκείνη ακριβώς  τη στιγμή μία μικρή απογοήτευση αρκεί για να μας ρίξει στα τάρταρα της αβύσσου, για να μας κάνει να βλέπουμε τον εαυτό μας με τα πιο σκοτεινά, τα πιο μελανά χρώματα!

Τί κρύβεται πίσω από όλα αυτά; τί κρύβεται πίσω από όλες αυτές τις αντιφάσεις και τα σκαμπανεβάσματα;

Ο ανθρώπινος εγωισμός!

Είναι αυτός ακριβώς ο εγωισμός που προβάλουμε πάνω στους άλλους  και τους αφαιρούμε το δικαίωμα να είναι αυτοί που πραγματικά είναι: άνθρωποι με αδυναμίες!

Είναι αυτός ακριβώς ο εγωισμός που τους μετατρέπει μέσα μας σε  είδωλα. Ο ίδιος εγωισμός που σε μία στιγμή  τους ίδιους αυτούς ανθρώπους που αποθεώνουμε,  μας κάνει να τους ρίχνουμε στην πιο βαθιά άβυσσο της απόρριψης.
Είναι ο εγωισμός μας που βλέπει το Θεό σαν ένα υπερφυσικό, μαγικό ον πού είναι εκεί για να ικανοποιήσει το θέλημα και τις προσδοκίες μας, ακόμα και όταν αυτές, ολοφάνερα, βλάπτουν τους άλλους αλλά και εμάς τους ίδιους.
Είναι αυτός ο ίδιος εγωισμός που δεν μας επιτρέπει να  έρθουμε πρόσωπο με πρόσωπο με τα  σφάλματα μας, και, που μόλις διαφανεί κάποια αδυναμία μας, μάς οδηγεί να καταδικάσουμε μόνοι μας στην πιο βαθιά κόλαση τον ίδιο τον εαυτό μας . 

«Λες και μέσα μας

Τ’ αντίθετα τραβάν

Να ψηφίσουμε στο ίδιο παραβάν

Σαν αιώνιο Ιησούν ή βαραβαν;

Τ’ ανθρώπου η φύση» (Λ. Νικολακοπούλου «Ανθρώπων Έργα»)

Κι όσο εμείς βουλιάζουμε στην Τιβεριάδα των αντιφάσεων και σκαμπανεβασμάτων μας, ο θριαμβευτής της Βαϊφόρου σταθερός και γαλήνιος θα βαδίζει  αταλάντευτος προς την ολοκλήρωση της σωτηριώδους Του αποστολής: προς τον Σταυρό και την Ανάσταση!

Από την ταπεινή φάτνη της Βηθλεέμ ως τον Ναό του Σολομώντος, κι από την Αίγυπτο μέχρι την Καπερναούμ και την Βηθανία,  ο Χριστός μένει ο ίδιος! Ο θριαμβευτής των Ιεροσολύμων σήμερα Κυριακή των Βαΐων έιναι ο ίδιος με τον χλευαζόμενο «κακούργο» του Γολγοθά το βράδυ της μεγάλης Πέμπτης. Γιατί; Τί είναι αυτό που Τον διαφοροποιεί και Τον θέτει στον αντίποδα των τραγικών παλινωδιών του Ισραήλ αλλά και των δικών μας αντιφάσεων;

Αντίθετα απ’  τους Ισραηλίτες τότε, αλλά και από  εμάς σήμερα, ο Ιησούς δεν ζητά και δεν περιμένει τίποτα:

«ου γαρ ήλθον ίνα κρίνω τον κόσμον, αλλ’ ίνα σώσω τον κόσμον» (Ιωαν. 12, 47)

Σε όλη Του την επίγεια πορεία παραμένει ένας ταπεινός  διάκονος του έργου της σωτηρίας των ανθρώπων:

«ο Υιός του ανθρώπου ουκ ήλθε διακονηθήναι αλλά διακονήσαι, και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών» (Μαρκ. 10, 45)

Η αποστολή Του είναι η « ταπεινή αγάπη» η οποία: «είναι η αληθινή, η αγνή, η ακριβή αγάπη» που εξυμνεί ο συγχρονός μας αγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης (απο το βιβλίο του « Πάθη και Αρετές»).

Σε όλη αυτήν την μοναχική Του πορεία από την θριαμβευτική είσοδο στα Ιεροσόλυμα έως την οδό του Μαρτυρίου, τον Σταυρό και την Ανάσταση, ο Ιησούς μας δίνει, για άλλη μια φορά, το πρότυπο της αληθινής Αγάπης:

Δεν παλινωδεί.

Δεν ενθουσιάζεται.

Δεν απογοητεύεται.

Δεν ζητά.

Μόνον δίνεται. Απλόχερα.

Μένει σταθερός.

Μένει στην Αγάπη!

Φέτος, μέσα σε τούτη την πρωτόγνωρη και παράξενη Μεγαλοβδομάδα, ας μην… μείνουμε μόνο στο Σπίτι!

Ας μείνουμε στην Αγάπη του Χριστού!

«… μείνατε εν εμοί, καγώ εν υμίν…  εάν τας εντολάς μου τηρήσετε μενείτε εν τη αγάπη μου» ( Ιωαν. 15, 4-7).

*Τίποτα δεν κάνει κάποιον τόσο ταπεινό, όσο η αγάπη (Ιερός Χρυσόστομος).

Ν. Σ Τσιαδήμος

Απρίλης 2020

Προηγούμενο άρθρο
Επόμενο άρθρο

Μπορείτε να γράψετε κάποιο σχόλιο

Η διεύθυνση email σας δεν θα δημοσιευθεί . Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.