Στο φίλο μας που χάσαμε…

Σχόλια 3
17/01/2016
Στο φίλο μας που χάσαμε…

Για τον Θανάση…

“Θέλω να γράψω έναν αποχαιρετισμό στο Θανάση.
Έτσι, κάτι από καρδιάς, μπας και με βοηθήσει λιγάκι να βγάλω αυτό το φόρτωμα από την καρδιά μου.
Όμως, Θανάση μου, δεν είσαι εύκολη περίπτωση. Δεν είναι τόσο απλό να σε αποχαιρετίσει κανείς. Ναι, σίγουρα δεν είναι εύκολο, ούτως ή άλλως, να αποχαιρετίσεις ένα παλικάρι 20 χρονώ. Όμως στη δική σου την περίπτωση τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα.
Η παρουσία σου υπήρξε πάντα τόσο έντονη που η απουσία σου μοιάζει κακόγουστο αστείο. Από τότε που σε θυμάμαι εκεί στις κατασκηνώσεις μας, απ’ τα μικράτα σου ακόμη, ήσουν πάντα έντονα παρών  σε όλα. Από τα γήπεδα μέχρι το προσευχητάρι. Στα παιχνίδια  και στις δουλειές. Στα αστεία και στα ‘σοβαρά’. Στις κουβέντες και στις σιωπές. Στα παιχνίδια και στις προσευχές!
Όταν κουβέντιαζες στις παρέες είχες πάντα κάτι να πεις. Όχι απλά για να μιλήσεις. Μα γιατί πραγματικά είχες κάτι να πεις, γιατί είχες γνώμη, είχες άποψη. Κι όταν δεν μίλαγες τότε άκουγες. Γιατί και να ακούς ήξερες.
Αλλά και τι δεν ήξερες… Υπήρξες ‘εκνευριστικά’ πολυτάλαντος!!!
Δεν φτάνει που ‘ψαλες τόσο γλυκά και κατανυκτικά, τραγουδούσες και καλά… έπαιζες και τουμπερλέκι! Υποκριτικές ικανότητες; Είχες κι από αυτές! Και στην κωμωδία και στο δράμα! Αλλά και στα γήπεδα διέπρεπες: ποδόσφαιρό καλό, μπάσκετ να τρέμουν τα ταρτάν!
Τα τελευταία χρόνια  σε καμαρώναμε εμείς οι παλιότεροι να κάνεις τόσο καλά τη δουλειά του ομαδάρχη και του κατηχητή! Το ‘χες! Κι αυτό! Μεγάλες χαρές μας έδωσες, γιατί είναι μεγάλη χαρά για όσους εργάζονται με τους νέους να βλέπουν το χθεσινό αγοράκι να γίνεται άνδρας υπεύθυνος, συνεπής και με τόση ειλικρινή διάθεση για το έργο της διακονίας των παιδιών και των νέων.
Όλα με όρεξη, όλα με μεράκι, με έγνοια! Αυτό δεν είναι το μυστικό; Να ρουφάς τη ζωή, να τη χαίρεσαι, να μη μιζεριάζεις, να μην γκρινιάζεις. Αν και τόσο νέος, θαρρώ, πως το ‘χες καταλάβει καλά αυτό το μυστικό. Το μυστικό της λεβεντιάς, της όμορφης λεβεντιάς του Χριστιανού που μας δίδαξε ο Άγιος γέροντας Παΐσιος. Κι έτσι, μ’ αυτή τη λεβεντιά διάλεξες να κάνεις και την έξοδο σου από τον μάταιο και σκληρό κόσμο μας. ΄Ενα μουντό Γεναριάτικο πρωινό.
Ε, εντάξει! Δεν ήμασταν έτοιμοι για αυτό τον αποχαιρετισμό. Δεν είμαστε! Κι ας επιμένει απ ‘ τ’ αναλόγι  πάντα  και σήμερα ο Απόστολος Παύλος πως εμείς οι Χριστιανοί δεν είμαστε ‘ως οι λοιποί οι μή έχοντες ελπίδα’ (Α΄ Θεσ. 4, 13).
Αλλά τι μπορώ να κάνω; Μόνο πάνω σ΄ αυτή την ελπίδα μπορώ να ‘ρθω και να κολλήσω. Να ελπίσω πως όταν θα έρθει η στιγμή που δε θα βλέπουμε τα πράγματα μισά, αποσπασματικά ‘εν εσόπτρω και εν αινίγματι’ (Α’ Κορ. 13,12) θα μπορέσουμε να καταλάβουμε γιατί ο Θεός επιτρέπει να αποχαιρετούμε τόσο νωρίς το Θανάση μας, γιατί επιτρέπει να πεθαίνουν οι νέοι!
Πάνω σ΄αυτή την ελπίδα έρχομαι να κολλήσω,  που μας έδωσε τη δύναμη λίγες ώρες πριν, όταν αφήναμε το Θανάση στην αγκαλιά της γης να ψάλουμε όλοι μαζί το ‘Χριστός Ανέστη!’ και να παρακαλέσω το Θεό να κάνει την ελπίδα πίστη δυνατή και στη δική μας Ανάσταση.
Κι έτσι τότε να μη χρειαστεί να σε αποχαιρετίσω Θανάση.
Απλά να σου πω: ‘Καλή αντάμωση!’.

Ν.Τ.”

Προηγούμενο άρθρο
Επόμενο άρθρο

Μπορείτε να γράψετε κάποιο σχόλιο

Η διεύθυνση email σας δεν θα δημοσιευθεί . Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.